Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po lekturze "Boskiej trylogii" seria o Agacie Stec zajęła zaszczytne miejsce wśród moich ulubionych polskich kryminałów. Potem przeczytałam "Balticę", która była równie świetna mimo zupełnie innej konwencji. Innymi słowy - @piotr.borlik zawiesił poprzeczkę naprawdę wysoko. Czy "Moc obietnic" sprostała moim oczekiwaniom?

Wydarzenia z ostatniej części trylogii całkowicie zmieniły życie Agaty Stec. Była policjantka próbuje swoich sił jako reporterka kryminalna. Gdańskiem wstrząsa wieść o brutalnie zamordowanym nastolatku, a do kobiety zgłasza się ojciec zaginionego chłopaka w podobnym wieku. Początkowo Agata nie chce mieszać się w tę sprawę, ale szybko okazuje się, że jej dawne życie tak łatwo nie da za wygraną. Na domiar złego policja kompletnie nie radzi sobie ze sprawą, a ofiar zaczyna przybywać. Mozolnie łączone kropki przywołują zza grobu Artura - brata Agaty, których skomplikowana relacja zakończyła się jego śmiercią. Mężczyzna był psychologiem współpracującym z wieloma przestępcami, a jego kontrowersyjne metody miały makabryczny finał. Czy nawet zza grobu wciela w życie swoje chore pomysły?

Długo czekałam na dalszy ciąg losów Agaty. Jestem miłośniczką postaci wywołujących skrajne emocje, a więc niezwykle ucieszył mnie powrót wątku Artura. Nie wyobrażałam sobie dalszej części serii bez jego zwyrodniałego umysłu. Fabuła rozwinęła się szybko i jak to bywa u autora również krwawo. Na uwagę zasługują naturalne dialogi, ale cecha ta utrzymuje się już od pierwszej części. Niestety czegoś mi zabrakło, jakiejś stanowczej kropki postawionej na końcu książki. Być może powodem jest fakt, że zakończenie zostawia otwarte drzwi dla kolejnych części, mimo wszystko liczyłam na dłuższe rozwinięcie pewnych wątków. Czy przed lekturą trzeba przeczytać trylogię? O ile "Balticę" można pominąć, tak "Boską" radziłabym przeczytać, aby w pełni zrozumieć relacje panujące między Agatą, a Arturem. Owszem, fabuła w większości będzie zrozumiała, ale niektóre elementy mogą być zagadkowe. Poza tym najzwyczajniej w świecie uważam, że szkoda nie poznać tak dobrej trylogii. 😉

Po lekturze "Boskiej trylogii" seria o Agacie Stec zajęła zaszczytne miejsce wśród moich ulubionych polskich kryminałów. Potem przeczytałam "Balticę", która była równie świetna mimo zupełnie innej konwencji. Innymi słowy - @piotr.borlik zawiesił poprzeczkę naprawdę wysoko. Czy "Moc obietnic" sprostała moim oczekiwaniom?

Wydarzenia z ostatniej części trylogii całkowicie...

Robiłam kilka podejść do wypożyczenia "Pacjentki" i "Bogiń" w mojej bibliotece, ale za każdym razem obydwie książki były wypożyczone. Tym samym swoją przygodę z twórczością @alex.michaelides rozpoczęłam z jego najnowszą książką - "Furią" 🧿 Jeśli chciałabym zupełnie streścić moje odczucia, określiłabym lekturę tej książki jako świetną czytelniczą rozrywkę. Ale nie byłabym sobą, gdybym tej krótkiej myśli nie rozwinęła. 😉

W "Furii" Michaelides zabiera nas na prywatną grecką wyspę, należącą do gwiazdy filmowej Leny Farrar. Kobieta zaprasza na nią swoich najbliższych, aby wspólnie spędzić wolne dni wśród malowniczych krajobrazów. Okazuje się jednak, że relacje między bohaterami wcale nie należą do najprostszych, a wydawałoby się zażyłe przyjaźnie w rzeczywistości podszyte są negatywnymi emocjami. Błogi odpoczynek trwa jedynie czterdzieści osiem godzin. Dokładnie po tym czasie jedna z osób będących na wyspie będzie martwa. Kto zginie, a kto okaże się wyrachowanym mordercą?

Opis fabuły już na pierwszy rzut oka przywodzi na myśl książki Agathy Christie. Wąskie grono bohaterów i zbrodnia popełniona w ograniczonej, odizolowanej od reszty świata przestrzeni. Na myśl przychodzi mi jeszcze "Glass Onion" z Danielem Craigiem i Kathryn Hahn, który ma nie tylko podobną fabułę, ale także sam klimat. Nie oznacza to jednak, że autor całkowicie powiela pewne schematy. Konstrukcja fabuły dla większości czytelników będzie dobrze znana, ale Michaelides dodał do niej sporo świeżości. Narrator będący jednocześnie uczestnikiem wydarzeń wodzi nas za nos i przedstawia całą historię w nieco teatralny sposób. Książkę przeczytałam w dwa wieczory, co samo w sobie jest dobrą rekomendacją. Tymczasem w końcu udało mi się wypożyczyć "Pacjentkę" - mam nadzieję, że jest tak dobra jak "Furia" 🧿

Robiłam kilka podejść do wypożyczenia "Pacjentki" i "Bogiń" w mojej bibliotece, ale za każdym razem obydwie książki były wypożyczone. Tym samym swoją przygodę z twórczością @alex.michaelides rozpoczęłam z jego najnowszą książką - "Furią" 🧿 Jeśli chciałabym zupełnie streścić moje odczucia, określiłabym lekturę tej książki jako świetną czytelniczą rozrywkę. Ale nie byłabym...

W ostatnim czasie czytałam głównie thrillery psychologiczne zagranicznych autorów. "Trzcinowisko" było dla mnie cudownym powrotem do klasycznego kryminału. Nie ukrywam, że jestem miłośniczką tego gatunku, a szczególnie w polskim wydaniu. Jeśli dodamy do tego klimat zamkniętej społeczności i tajemnicy sprzed lat, to mamy jakieś 50% szans, że książka trafi w mój gust. Kinga Wójcik dodała do swojej historii elementy, które sprawiły, że szanse urosły do okrągłej setki.

Rok 1999. Ewa Ostaszewska wychodzi spotkać się z przyjaciółką. Jej rodzice nie mają pojęcia, że widzą córkę żywą po raz ostatni. Ciało dziewczyny odnaleziono następnego dnia w trzcinowisku. Brak śladów i podejrzanych sprawił, że sprawa nigdy nie została rozwiązana. Ojciec Ewy nie może pogodzić się z myślą, że morderca nie zostanie ukarany. Po dwudziestu latach wynajmuje jednego z najlepszych prywatnych detektywów w Polsce. Aleksander Zamojski przyjmuje zlecenie, a już wkrótce dołączają do niego dziennikarz i córka policjanta pracującego przed laty nad sprawą. Czy uda im się odkryć, kto zabił Ewę Ostaszewską?

"Trzcinowisko" czytało się wspaniale. Dużo podejrzanych, ciekawi bohaterowie i żywe dialogi. Ode mnie na ogromny plus zasługuje brak wątku miłosnego, który bardzo często jest zupełnie zbędny. Oprócz zbrodni historia przedstawia skomplikowane relacje rodzinne bohaterów, którzy nie są czarno biali. Spójne dokończenie wszystkich wątków i bardzo dobre zakończenie - z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę. Z niecierpliwością czekam na dalsze losy Aleksandra Zamojskiego.

W ostatnim czasie czytałam głównie thrillery psychologiczne zagranicznych autorów. "Trzcinowisko" było dla mnie cudownym powrotem do klasycznego kryminału. Nie ukrywam, że jestem miłośniczką tego gatunku, a szczególnie w polskim wydaniu. Jeśli dodamy do tego klimat zamkniętej społeczności i tajemnicy sprzed lat, to mamy jakieś 50% szans, że książka trafi w mój gust. Kinga...